రేడియో - టీవీ

మా ఆఫీసులో ఒక కొలీగ్ ఉండేవారు. పేరు రమేష్.

మనిషి మంచివాడు, తెలివితేటలున్నవాడు, మృదుభాషి.. అన్నిటినీ మించి ఎప్పుడూ నగుమోముతో ఉంటూ, చుట్టుపక్కలవాళ్లవారి మొహాల్లో కూడా (చిరు)నవ్వులు పూయించగల నేర్పరి.

మేమిద్దరం ఒకేసారి ఆ ప్రాజెక్టులో చేరాము. పరిచయాలు అవటంతోనే మా రుచులు (రోజుకోచోట ఫుడ్డు ప్రయత్నిస్తూ ఉండేవాళ్లం), అభిరుచులు కలిసాయి.. అది స్నేహంగా మారటానికి ఆట్టే సమయం పట్టలేదు.

సరే.. ఇక విషయానికొస్తే..

ఈ మనిషి.. ఆఫీసుకొచ్చిన అరగంటలోనే, ఇంటిదగ్గరనుంచీ ఫోను వచ్చేది. ఈయన ఇంటి దగ్గర బయలుదేరినప్పటి నుండీ, ఆఫీసుకి వచ్చేలోపల ఈయన ప్రయాణ అనుభవాలు, ఇంకా ఆఫీసులో అప్పటిదాకా జరిగిన సంగతులు పూసగుచ్చినట్టుగా వాళ్లావిడికి చేరవేసేవాడు.

అలాగే, అటునుండి ఆవిడ కూడా ఈ అరగంటలో జరిగిన విషాయాలన్నీ ఈయనకి update చేసేది.

మళ్లీ ఇంకో అరగంట, గంట అయినతరువాత మళ్లీ ఇదే తంతు repeat అయ్యేది. ఇలా రోజు మొత్తమ్మీద ఒక 8-10 సార్లు ఈ ఫోనులో "ఇచ్చిపుచ్చుకోవడాలు" అవుతూ ఉండేవి. ఎంత సభ్యత కాకున్నా, పక్క సీట్లోనే ఉండడంవల్ల అవి (ఈయన మాట్లాడేవి) నా చెవిలో కూడా పడుతూ ఉండేవి.

దీనివల్ల, నాకొక సమస్య వచ్చి పడింది.. అదేమిటంటే..

ఒకసారి ఎప్పుడో మా అవిడతో ఈ విషయం అన్నా. అంతే..!. మా ఆవిడ నా మీద ఇంతెత్తున లేచింది.. "మీరూ ఉన్నారు ఎందుకూ? ఎప్పుడూ ఒక మాట ఉండదు, మంతి ఉండదు. అదేమంటే నువ్వు చెప్పు నేను వింటాను అంటారు?. బయటకి వెల్లొచ్చేది మీరు అయినప్పుడు విషయాలు మీ దగ్గర ఉంటాయా? నా దగ్గర ఉంటాయా?.. వగైరా.. వగైరా.." అంటూ.

నేను తలపట్టుకోక తప్పింది కాదు.

ఇంక తట్టుకోలేక మరుసటిరోజు, లంచ్ విరామంలో (ఆయన ఫోను మాట్లాడకుండా ఉన్నప్పుడు),ధైర్యం చేసి ఆయన్ని అడిగేసాను, "గురూగారూ! మీరు ప్రతీ అరగంటకి, గంటకి మీ శ్రీమతికి ఫోనులో జరిగినవన్నీ చెప్పేస్తూ ఉంటారు కదా!. మీరు రాత్రికి ఇంటికెళ్లి ఇంకేమి మాట్లాడుకుంటారు?" అని.

దానికి ఆయన చిద్విలాసంగా నవ్వి, నా మొహంలోకి చూస్తూ, "ఇంకేముంటాయి గురూగారూ! ఇవే విషయాలు మళ్లీ రిపీట్. కాకపోతే అప్పుడు కాస్త హావభావాలతో. అంటే పగలంతా రేడియో, రాత్రయితే టీవీ.. అంతే" అన్నాడు.

ఆయన చెప్పిన తీరుకి, నవ్వీ నవ్వీ నాకళ్లెంబట నీళ్లు తిరిగాయి.